چگونه یک فصل را در برادوی اندازه گیری می کنید؟ در آلبوم‌های بازیگران.

سال گذشته سال بسیار خوبی برای موزیکال های برادوی بود، اگر منظور شما از “بسیار خوب” “به اندازه معمول وحشتناک نیست”. از 15 موردی که افتتاح شد، فقط تعداد انگشت شماری فاجعه آشکار هم از نظر بحرانی و هم از نظر مالی بودند. و اگرچه تنها شش نفر هنوز در حال اجرا هستند، این روزها عدد بدی نیست.

حتی بهتر از آن، بیشتر نمایش‌های سال گذشته آلبوم‌های بازیگران را ساختند، بنابراین می‌توانید خودتان قضاوت کنید. درست است، شما “1776” یا “شازده کوچولو” را در میان آنها نخواهید یافت. آنها ثبت نشدند همچنین بازیگران اصلی احیای برادوی «دختر بامزه» که در عوض ترجیح دادند بازیگران جایگزین خود را به رهبری لی میشل حفظ کنند، نبود. (پس از انتشار دیجیتالی آن در نوامبر، سی دی از جمعه به فروش می رسد.)

یکی دیگر از غایبان «میدان بهشت» است که به دلیل دعوای حقوقی بین تهیه‌کننده برنامه و اتحادیه‌های آن، تنها به صورت تکه‌تکه و فقط در صفحه اینستاگرام آهنگسازش در دسترس است. آنچه من در مورد آن شنیده ام بهتر از آن چیزی است که روی صحنه از آن دیدم.

این اغلب در مورد آلبوم های بازیگران 2022 صدق می کند. در میان 10 نمایشی که من به طور کامل بازی کرده ام (دو مورد باقی مانده – “KPOP” و “Almost Famous” – قرار است در ماه های آینده اکران شوند)، برخی فقط با کنار گذاشتن بیشتر یا با رحمت تمام نمایش هایی را که حفظ کرده اند بهبود می بخشند. کتاب. در موارد دیگر، شما واقعاً می‌توانید آنچه را که نویسندگان در ذهن داشتند بشنوید، که همیشه نمی‌توانید در میان صحنه‌پردازی‌های هیجان‌انگیز انجام دهید.

با این حال، به طور کلی درست است که بهترین و تازه‌ترین ضبط‌های تئاتر موزیکال – با حذف آلبوم‌های انفرادی برجسته مانند «After the Ball» کریستین ابرسول و «آهنگ‌های دسامبر» ویکتوریا کلارک – از بهترین و تازه‌ترین مواد اولیه ناشی می‌شوند. این بدان معناست که در بخش زیر، کیفیت با حرکت از جوک‌باکس‌ها به احیاگری‌ها به نسخه‌های اصلی، بهتر می‌شود.

اما نه همیشه. یکی دیگر از دلایلی که سال 2022 سال بسیار خوبی برای موزیکال های برادوی بود این است که اغلب به اندازه کافی غافلگیرکننده بودند.

جوک باکس

هر چه در مورد موزیکال های جوک باکس به عنوان یک ژانر تئاتر فکر کنید – و من عموماً خیلی از آنها فکر نمی کنم – آنها آلبوم های بازیگران بسیار عجیبی می سازند. بدترین متخلفان، جوک‌باکس‌های بیوگرافی هستند که قصد دارند داستان خواننده یا ترانه‌سرا (یا شرکت ضبط) را که صاحب آهنگ‌ها هستند یا آن‌ها را معروف کرده است، بازگو کنند. وقتی آن آهنگ‌ها از روایت‌های جیمی‌شده‌شان حذف می‌شوند و به صورت ضبط‌شده به قالب اصلی خود باز می‌گردند، به چیزی عجیب تبدیل می‌شوند: آلبوم‌های ادای احترام با بهترین موفقیت‌ها.

که به خصوص مشکل ساز است “ام جی موزیکال“ بر اساس زندگی و کاتالوگ مایکل جکسون. از آنجایی که آهنگ‌ها – و اجرای منحصربه‌فرد جکسون از آن‌ها – (مانند «بیلی جین») بسیار فراموش‌نشدنی هستند، مایلز فراست کوچک، در نقش اصلی، تنها با صدای خود می‌تواند چیزی جدید را پیشنهاد کند. در عوض ما با جعل هویت روان، دقیق اما ضعیف گیر کرده ایم. چرا فقط اصل را نمی گیرید؟

این مشکل تا حدودی کمرنگ شده است “صدای زیبا“ جوک باکس زیستی نیل دایموند. برای یک چیز، ویل سوئنسون، در نقش الماس، به دنبال کپی کربنی نیست. اغراق در برخی از ویژگی های آوازی خواننده – صدای باسو و غرغرهای پشم فولادی – او درعوض به ارزش افزوده و در عین حال نشان دادن شخصیت می افزاید. و هنگامی که او توسط گروه فوق‌العاده نمایش با تعداد شادی مانند “Holly Holy” پشتیبانی می‌شود، آن را به شیوه‌ای جدید می‌شنوید، به عنوان یک جلد غیرمنتظره. بله، برخی از این «کاورها» کمی غیرمنتظره هستند: وقتی تفکرات داخلی به شدت دایموند به دوئت تبدیل می‌شوند و به طرز ناخوشایندی به‌عنوان شماره‌های داستان در می‌آیند، سخت است که گوش‌هایتان را نچرخانید.

این مشکل سه بار اجتناب می شود “& ژولیت“ (1) این یک نشخوار فکری نیست، بلکه یک غوغا است. (2) بیوگرافی ندارد که درست (یا نادرست) باشد. (3) این آهنگ بر اساس آهنگ های موفق مکس مارتین ساخته شده است، که برای بسیاری از خوانندگان مختلف نوشته شده است، به اندازه کافی عمومی هستند که مناسب موقعیت های مختلف باشند. بنابراین وقتی لورنا کورتنی در نقش جولیت در کنار مقبره‌اش بیدار می‌شود تا آهنگ «… Baby One More Time» از بریتنی اسپیرز یا آهنگی مانند «That’s the Way It Is» سلین دیون را به عنوان سرود فمینیستی بخواند، افزودنی است، نه کاهشی. . و زمانی که ضربه کیتی پری «من یک دختر را بوسیدم» به یک چشمک عشوه گرانه به جذابیت های غیر دودویی تبدیل می شود، بسیار سخت است.

احیاء

موزیکال‌هایی که قبلاً ضبط فوق‌العاده‌ای داشته‌اند، مشکل متفاوتی را ایجاد می‌کنند. به غیر از آهنگ‌های جایزه و سکانس‌های موسیقی رقص طولانی – نتیجه فناوری که ظرفیت تقریباً نامحدودی را ارائه می‌دهد – آلبوم بازیگران چه چیز جدیدی می‌تواند ارائه دهد؟

می ترسم جواب زیادی در ضبط بازیگران Revival پیدا نکردم “مرد موسیقی” حتی اگر، یا بهتر است بگوییم، به این دلیل که، رندر دقیقی از تولید مرحله موفق است. آیا دلیلش این است که هیو جکمن و ساتن فاستر، از مقایسه با رابرت پرستون و باربارا کوک اجتناب می‌کنند، خوانش‌ها (و آواز خواندن) بسیار متفاوتی از نقش‌ها ارائه کردند؟ هر دو تاریک‌تر شدند – و فاستر پایین‌تر رفت، و از نت‌های بلند کوک طفره رفت – که منجر به برداشتی تلخ از آهنگ‌هایی شد که زمانی شاد بودند. (بخش‌هایی از «Ya Got Trouble» جکمن تقریباً وحشتناک هستند.) حداقل در لبه‌ها لذتی وجود دارد، به‌ویژه در رنگ‌آمیزی بدبوی کوارتت آرایشگاه، که رندر «Sincere» مانند یک ترن هوایی است که مدام بالا می‌رود. قسم بخور

اگر بازاندیشی در خدمت «مرد موسیقی» نبود، قطعاً این کار را انجام داد “بسوی جنگل“ پس از چندین بازسازی و فیلم 2014، این موزیکال استفان ساندهیم-جیمز لاپین تقریباً می‌توانست خیلی آشنا به نظر برسد، اما نسخه‌ی ساده‌شده به کارگردانی لیر دبسونه گرما، طنز و غریبی‌اش را بازگرداند. همه اینها در ضبط بازیگران باقی نمی‌ماند، به‌ویژه در گروه‌های پیچیده که دیالوگ و آهنگ را با حداکثر سرعت ترکیب می‌کنند. با این حال، در تکنوازی و دوئت – مانند آهنگ متناوب خنده دار و زرق و برق دار “Agony” که توسط گاوین کریل و جاشوا هنری خوانده می شود، موسیقی دوباره می درخشد.

به عنوان رکوردی از استعدادهای خام برادوی، ممکن است هرگز آلبومی بزرگتر از آلبومی که باربارا استرایسند در 21 سالگی در حالتی از جسارت وحشیانه و تقریباً وحشی اسیر شد، وجود نداشته باشد. لی میشل در 36 سالگی از صحنه وحشی گذشته است، اما او هنوز در آلبوم احیاگر بازیگران هیجان انگیز است. “دختر بامزه“ از برخی جهات، این حتی یک شاهکار بیشتر است، زیرا او از ارکستراسیون های ضعیف حمایت می کند، حتی با سه سیم اضافی. و اگر بازخوانی‌های او از آهنگ‌هایی مانند «باران در رژه من نبارید» بیش از اندکی مدیون خالق آن‌ها است، میشل به‌ویژه «موسیقی که مرا می‌رقصد» و کرم سه‌گانه «مردم»، آتش‌های خود را به تصنیف‌ها می‌آورد. “

اصل

در مقایسه، موزیکال های جدید اغلب شیر بدون چربی هستند. صرف نظر از هزینه های سرسام آور یا خنک بودن داستان های بسیار، آنها خود را به چربی های دوران طلایی وام نمی دهند. این خوب است، اما شیارهای موجود در آلبوم های بازیگران آنها می تواند در نتیجه، چه از نظر احساسی و چه از نظر شنیداری، مانند شیارها باشد. چقدر خوب است که چهار نفر را می شنویم که از نظر صنایع دستی و احساسات بسیار غنی هستند!

زوج “آقای. شنبه شب،یک سرگرمی متوسط ​​روی صحنه، در ضبط خود می درخشد. نه اینکه بدبینانه نیست. داستان یک کمیک کمربند بورشت شسته شده به طور طبیعی موسیقی خشن Rat Pack (و ارکستراسیون مشابه) از آهنگساز جیسون رابرت براون را تداعی می کند. اما بیلی کریستال، با صدای عالی، تعادل خوبی را در نقش اصلی ایجاد می‌کند، به‌ویژه زمانی که رقت‌انگیز پشت طنز تهاجمی اشعار آماندا گرین را برجسته می‌کند، مانند «یک شادی کوچک». او به مخاطبان خانه سالمندی که پاسخگو نبودند، می‌گوید: «من کمی شادی به ارمغان می‌آورم/برای جشن گرفتن زمانمان روی زمین». البته این به داشتن نبض کمک می کند.» این ضبط انجام می دهد.

به طرز عجیبی، این آلبوم بازیگران «یک حلقه عجیب“یک موزیکال فوق‌العاده – و برنده جایزه پولیتزر درام – که مشکل نبض دارد. مفهوم درخشان مایکل آر. جکسون، که در آن «افکار» غیرمفید یک نویسنده تئاتر موزیکال سیاه‌پوست همجنس‌گرا را در تلاش برای نوشتن موزیکال همجنس‌گرای سیاه‌پوست آزار و اذیت می‌کند، آن‌قدر ذاتی تئاتری است که بدون صحنه‌پردازی استیون براکت، ردیابی فراز و نشیب‌های آن تنها از طریق موسیقی دشوار است. . با این حال، با الهام‌گیری از توری آموس، جونی میچل و لیز فیر برای «دختر سفید درونی»، جکسون آهنگ‌هایی می‌نویسد که نیش می‌زند، اشعار او شعر و پشتکار را در هم می‌آمیزد.

کیمبرلی لواکو زمانی برای استقامت ندارد. او با سرعت چهار برابر معمول پیر می شود و در ۱۵ سالگی ۶۰ ساله به نظر می رسد. نگرش خوشبینانه او در مواجهه با مرگ و میر زودرس باعث می شود “کیمبرلی آکیمبو“ (قرار است در 14 فوریه منتشر شود، اگرچه دو آهنگ در حال حاضر برای پخش در دسترس هستند) زیره غم انگیز آن، اما همچنین لذت عجیب و غریب آن. آهنگ‌های جین تسوری و دیوید لیندسی-آبایر، به‌ویژه آن‌هایی که ویکتوریا کلارک و بانی میلیگان خوانده‌اند، به ندرت وقت خود را برای بیان چیزهای بدیهی تلف می‌کنند، بنابراین به ما اجازه می‌دهند هم هیجان سپیده‌دم (“Anagram”) و هم اجتماعی خنده‌دار (“Better”) را بدون تجربه کنیم. اغماض همانطور که آلبوم بازیگران بدون هیچ توضیحی از بالا به بالا حرکت می کند، ممکن است تعجب کنید که آن توده در گلوی شما از کجا آمده است.

این که یک آلبوم بازیگران چقدر داستان باید بگوید، از ابتدای شکل‌گیری یک سوال تعیین‌کننده بوده است. اولین ضبط‌های نمایش‌های برادوی اساساً تک‌آهنگ‌های تجلیل‌شده بودند، بدون هیچ زمینه‌ای. (جا نبود.) اما حتی با وجود دیالوگ و نت‌های خطی، موزیکال‌های جدید امروزی، که در آن آهنگ‌ها به شدت با روایت‌ها تنظیم شده‌اند، می‌توانند شما را گیج کنند، اگر آن‌ها را زنده ندیده باشید. این مشکلی برای آلبوم بازیگران فیلم نخواهد بودبعضیها داغشو دوست دارن” (موعد انتشار در 24 مارس)؛ طراحی شده است، مانند بسیاری از موزیکال های عصر طلایی، برای ایجاد لذت هم در داخل و هم بدون داستان. مارک شیمن و اسکات ویتمن، همانطور که در «اسپری مو» انجام دادند، اعدادی را می‌نویسند – از جمله آهنگ تیتراژی جذاب – که نقطه شیرین بین پاپ عمومی و خاص بودن را پیدا می‌کند: آهنگ‌هایی که می‌توانند شبیه بلوز یک شخصیت یا هر کسی به نظر برسند.