اگر به موزیکال علاقه دارید، ممکن است اغلب از خود بپرسید: چرا باید طرفداران علمی تخیلی تنها کسانی باشند که از فرنچایزهای رو به گسترش همیشه لذت ببرند؟
آنابل اوکس، نویسنده و تهیه کننده تلویزیونی (“آتیپیکال”، “مینکس”) گفت: “من افراد زیادی را می شناسم که از مارول و “جنگ ستارگان” و تمام تکرارهای آن جهان ها بسیار خوشحال می شوند. “من همیشه کمی به آن حسادت می کردم.
بنابراین وقتی «گریس» به عنوان یک فرصت برای من پیش آمد، متوجه شدم که رایدل های جهانی جهانی است که می‌خواستم مدت طولانی در آن زندگی کنم و در آن کاوش کنم.»
چیزی که حاصل شد، سریال پیش درآمد 10 قسمتی «Grease: Rise of the Pink Ladies» بود که پنجشنبه در پارامونت+ پخش شد. (اوکس خالق و مجری برنامه است.) در سال 1954، چهار سال قبل از وقایع فیلم موفق سال 1978 با بازی جان تراولتا و اولیویا نیوتن جان – که خود اقتباسی از موزیکال صحنه 1971 است – “بانوهای صورتی” چگونگی بررسی گروهی از چهار تن از رایدل رانده شده با هم دوستی برقرار کردند، سپس تبدیل به باند دختر عنوان شده، اجداد ریزو، فرانسی و دیگر بانوان صورتی محبوب فیلم شدند.
هر دو موزیکال و فیلم، دهه 1950 را از منشور دهه 1970 عبور دادند و دیدگاهی اغلب صریح، خنده دار و غیر عاطفی از جنسیت، طبقه و جنسیت در یک دبیرستان آمریکایی ارائه کردند. دنباله این فیلم، “گریس 2” (1982) از اوایل دهه 60 تا اوایل دهه 80 تماشا کرد.
“بانوهای صورتی” نیز به همین ترتیب بازتابی از زمان خود است و برداشتی متنوع تر و خودآگاه تر از دهه 50 ارائه می دهد. مانند سری‌های قبلی خود، این سریال از شور و نشاط رنگی آب نباتی استقبال می‌کند، اما به طور آشکارتر – و گاهی جدی‌تر – به نگرانی‌های مربوط به سن بلوغ مانند نژاد و گرایش جنسی نگاه می‌کند.
اوکس در یک تماس ویدیویی گفت: “ما می خواهیم با سال 2023 صحبت کنیم، می خواهیم با 1954 صحبت کنیم و می خواهیم با 1978 صحبت کنیم.” و ما می خواهیم همه این کارها را در موسیقی، فیلمنامه، با شخصیت ها انجام دهیم. ما با هر سه دوره زمانی در حال گفتگو هستیم.”
اوکس از طرفداران «گریس» بزرگ شد – وقتی کودک بود، یک بار لباس تشویق کننده پتی سیمکوکس می پوشید – بنابراین هنگامی که در فوریه 2020، پارامونت برای نمایشی در دنیای فیلم درخواست کرد، او شروع به تفکر کرد. در مورد آنچه او در مورد آن دوست داشت.
او گفت: “من به آن صحنه خواب با دخترها فکر کردم، با آواز “به من نگاه کن، من ساندرا دی هستم”، و واقعاً می خواستم در آن خواب حضور داشته باشم.” این همان چیزی بود که من به عنوان یک دختر 10 ساله از زندگی ام می خواستم.
مهم این است که این صحنه نه بر سر نقش های اصلی فیلم، بلکه بر روی خانم های صورتی متمرکز است، گروهی از دختران مستقل که از تشویق کننده ها و جوک ها، گریسرها و نردها جدا ایستاده اند و توسط ریزو کاریزماتیک و متحجر استوکارد چنینگ رهبری می شوند. پاسخ این شخصیت در سریال اولیویا (شاین ایزابل ولز)، یک دانشجوی آمریکایی مکزیکی با اعتماد به نفس است که با دامن مدادی در راهروهای رایدل می‌رود.
ولز در یک گفتگوی ویدیویی گفت: «وقتی آن لباس و مو و آرایش را پوشیدم، آماده بودم که پیاده روی اولیویا را انجام دهم. “مثل این بود، “خیلی خب، وقت آن است که باحال باشیم.” “
خانم‌های صورتی به‌طور به یاد ماندنی متمایز بودند – به قدری که در کانون فیلم «Grease 2» با بازی میشل فایفر آدامس‌خراش قرار گرفتند. اوکس به این نتیجه رسید که داستان اصلی آنها ارزش بررسی دارد.
اوکس می‌گوید: «این با آنچه پارامونت واقعاً به دنبال آن بود، همسو بود، و آن این بود: چگونه می‌توانیم داستان‌هایی را بگوییم که در سال 1978 نمی‌توانستید بگویید و قطعاً نمی‌توانستید در سال 1958 بگویید؟».
این نمایش نسبت به فیلم‌هایی مانند «گیجت» (1959)، که در آن نوجوانی با بازی ساندرا دی به نوعی به معصومیت خود می‌چسبد، در حالی که توسط موج‌سواران هوس‌باز احاطه شده است، نسبت به روابط هماهنگ‌شده حساسیت مدرن‌تری اعمال می‌کند. در حال حاضر، نه تنها قابل قبول است، بلکه توصیه می شود که دختران را به گونه ای نشان دهیم که تمایلات جنسی خود را در آغوش می گیرند و همچنین دارای درجه ای از اختیار هستند. در اپیزود دوم، پسرها مشت می زنند و خانم های صورتی آینده با ریختن روغن کرچک در مشروب، تلافی می کنند.
اولیویا به آنها می‌گوید: «درست می‌گویید، خنده‌دار نیست که چیزی را در نوشیدنی کسی بریزید که باعث شود او احساس کند کنترل بدنش را ندارد.»
به طور طبیعی، امتیاز نقش مهمی در کمک به بینندگان برای پیمایش دوره ها ایفا می کند. جدای از نسخه به روز شده آهنگ عنوان فیلم – یک موتیف موسیقایی تکرارشونده در سراسر – آهنگ ها عمدتاً در یک منطقه سیال حرکت می کنند که نه کاملاً قدیمی و نه کاملاً مدرن است. برای این کار، اوکس با تهیه‌کننده اجرایی موسیقی سریال، جاستین ترنتر، که با عشق به موزیکال‌ها بزرگ شد و با نوشتن تیتراژ آهنگ‌های جاستین بیبر، DNCE و سلنا گومز، به طور منظم در پله‌های بالای Billboard Hot 100 حضور دارد، همکاری نزدیک داشت.
ترنتر، که نظارت و نوشتن 30 شماره اصلی سریال را بر عهده داشت و از ضمایر خنثی جنسیتی آنها و آنها استفاده می‌کرد، از فیلم‌ها الهام گرفت که همانطور که در یک تماس ویدیویی اشاره کردند، نگرش آرامی نسبت به اصالت دوره داشتند: برخی به گفته آنها، آهنگ هایی که برای فیلم 1978 اضافه شده بودند، مانند دهه 1950 به نظر نمی رسید.
ترانتر گفت: “گریس کلمه است”، این فقط یک آهنگ دیسکو است، هیچ نوستالژی وجود ندارد.” (این آهنگ، که عنوان اصلی آن «گریس» است، توسط فرانکی والی اجرا شد، اما توسط بری گیب از گروه Bee Gees نوشته شد. ترنتر ادامه داد، اما آهنگ‌ها شامل شکوفایی‌های معاصر نیز می‌شد، مانند «آواز کمی مدرن‌تر است» یا گنجاندن «ساب بیس، یا 808s»، نوعی دستگاه درام.
آنها افزودند: «بنابراین آن عنصر مدرن وجود دارد، درست مانند «گریس» اصلی.
مانند اوکس، بازیگران جوانی که صورتی‌ها را به تصویر می‌کشند، همانطور که همگی در گفتگوهای ویدیویی جداگانه به شخصیت‌هایشان اشاره می‌کردند، با «گریس» بزرگ شدند، بنابراین با مقدمه و لحن آن آشنا بودند. تریشیا فوکوهارا که شخصیت او، نانسی، یک دانشجوی ژاپنی آمریکایی است که می خواهد طراح مد شود، می گوید: «از دوران کودکی وارد و خارج از زندگی من بوده است. ولز گفت که برای تماشای مجدد فیلم تا زمانی که نقش را به دست آورد صبر کرده است. اما او و “گریس” به سختی غریبه بودند.
او توضیح داد: “من قبلاً آن را دیده بودم.” “یعنی چه کسی نکرده است؟”
چیزی که در ابتدا کمتر آشنا بود، محیط دهه 1950 بود. اما تیم خلاق و بازیگران به سرعت متوجه شدند که آنطور که انتظار داشتند خارجی نیست. اوکس در سالنامه دهه 1950 دبیرستانی در کالیفرنیای جنوبی که در آن بخش هایی از “گریس” فیلمبرداری شده بود، با برخی از دانش آموزان مصاحبه کرد. او مادرش را در مورد تجربه اش کباب کرد. او خواند و متوجه شد که روابط بین نژادی و قومیتی در آن زمان و مکان بی سابقه نبود.
با الگوبرداری از مجری برنامه، بازیگرانی که زنان صورتی را به تصویر می‌کشند، تحقیق کردند که بزرگ شدن در دهه‌های 1950 و 1960، به‌ویژه به عنوان یک دختر، چگونه بود. همه آنها از میزان ارتباط آنها متعجب شده بودند.
“من با زنی صحبت کردم که در دهه 1950 بیرون از خانه نبود، اما از تمایلات جنسی خود در دبیرستان آگاه بود، که واقعاً یک مزیت بزرگ برای من بود، اینکه می‌توانستم به نوعی با کسی که آن تجربه زندگی کرده بود ارتباط برقرار کنم و به طور واقعی ارتباط برقرار کنم.” آری نوتارتوماسو، بازیگر نقش مسخره بازی ناسازگار جنسیتی سینتیا گفت. ارتباط بین نسل‌ها بسیار بیشتر از آن چیزی است که ممکن است به ما گفته شود.»
ماریسا داویلا، که شخصیت او، جین، رایدل را با نامزدی برای ریاست شورای دانش آموزی در برابر پسری محبوب تحریک می کند، نیز در نزدیکی خانه طنین انداز شد.
او گفت: «پدر من یک آمریکایی مکزیکی نسل اول است، بنابراین من با شنیدن داستان‌ها و تحت تأثیر پیشینه او بزرگ شدم. من از پدرم به عنوان الهام‌بخش بزرگی برای این نقش استفاده کردم: او اولین و تنها کسی بود که در خانواده‌اش مدرک دانشگاهی گرفت، و این تمام چیزی است که جین می‌خواهد – بیشتر بیاموزد و خیلی دورتر برود.
ترانتر، تهیه‌کننده موسیقی، می‌گوید این انگیزه برای پیروی از قلب و مغز به هر جایی که ممکن است منجر شود باعث شد خانم‌های صورتی اصلی حتی در دهه 1970 احساس شمایل شکن کنند – ایده‌ای جاودانه که در این تکرار جدیدتر نیز وجود دارد. آنها گفتند: «بسیاری از مردم آنقدر جوان «گریس» را تماشا کردند که فکر می‌کنم متوجه نمی‌شوند که برای آن زمان چقدر پیشرو و هیجان‌انگیز بوده است.
ترانتر افزود: «چیزی که در مورد داستان آنابل بسیار عالی است این است که این خانم های صورتی رادیکال، برانداز و سرکش هستند. آنها فقط به این دلیل که چیزی می خواهند در شهرشان وحشت اخلاقی ایجاد می کنند.
