از همان روز اول صبح که برای یافتن کار یا تأمین نیازهای روزمره از خانه خارج می شویم، مجموعه ای از حقوق متقابل بین ما، شهر و سایر شهروندان وجود دارد که در زبان علم به عنوان «حقوق شهروندی» تعریف می شود. قوانین بین شهر (محلی که ما در آن زندگی می کنیم)، شهروندان و مدیران برقرار می شود و جامعه را به سمتی سالم برای پیشرفت هدایت می کند.
به هر حال، ما چگونه با این حقوق به طور متقابل آشنا هستیم؟ تا چه حد به آن احترام می گذاریم و آیا این حقوق در محدوده شهری کاملا رعایت می شود؟ اینها سوالاتی است که این یادداشت قصد دارد به آنها پاسخ دهد.
حقوقی که از آن به حقوق شهروندی تعبیر می شود، حقوق جوامع مدرن امروزی است که برای رسیدن به فضای متمدن باید به آن دست پیدا کنیم. اگر بخواهیم ساده‌تر به این نکته بپردازیم، باید گفت که اگر این حقوق شهروندی در جامعه رعایت شود، شکل جامعه در کل تغییر می‌کند و اگر شهروندان به حقوق اولیه شهروندی آگاه باشند و بدانند. چقدر هر روز حقوق آنها نادیده گرفته می شود، صف های طولانی در پیش است، دادگاه ها تعطیل می شود، هرچند رعایت این حقوق فقط روی کاغذ امکان پذیر است.
ব্র্য়্তে মাক্র্তান্যানিন
حقوق شهروندی در کشورهای اروپایی و آمریکایی در زیر مجموعه علوم سیاسی (علوم سیاسی) قرار می گیرد و بیشتر به حقوق مشارکت شهروندان در اداره امور کشور اطلاق می شود و ابعاد مختلفی را در بر می گیرد و به سیاسی نزدیک است. حقوق و حقوق عمومی (به معنای خاص) در حال وقوع است
اما این معنا، حقوق شهروندی را از حقوق بشر جدا نمی کند و البته این دو مفهوم به قدری شبیه به هم هستند که تشابه آنها، تمایز را دشوار می کند. برای تفکیک این دو می توان به چند نکته اشاره کرد:
1. گیرنده یا گیرنده: دارنده حقوق بشر که عضویت در جامعه بشری جهان از وجود آن بهره مند می شود. در ها دردنه حقوب شرودنی، شهروند (به تفتیفنی که زیر شد) است.
2. خطاب به: حقوق بشر، هر انسان، نهاد و اجتماع انسانی است. در حالی که حقوق شهروندی به تجمع افراد خاص در داخل مرزهای یک کشور-دولت اطلاق می شود.
۳. موضوع آن: مفاهیم حقوق بشر عموماً فراطبیعی و در نتیجه کلی است و دارای ابهامات اساسی است، اما حقوق شهروندی از آنجایی که مستقیماً با مردم و اجرای آن مواجه است، مبهم نیست و بر اساس همان اصول حقوقی ایجاد می‌شود.
معنا و مفهوم حقوق واقعی شهروندی، احترام و حمایت از حقوق افراد و انسانها در اجتماع جامعه است. بنابراین از نظر مفهومی نمی توان واژه «حقوق شهروندی» را پدیده ای جدید دانست، زیرا پیش از این قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و سایر قوانین عرفی و حتی فرمان امام در سال 60 حقوق مردم و حقوق کلی را تعریف کرده است در مکان و مکان خود به آن اشاره شده است.
عبارت «حقوق شهروندی» برای اولین بار با صدور استعفانامه رئیس قوه قضائیه در 20 بهمن 1383 وارد نظام حقوقی ایران شد. அக்குக்குக்க்க்கும் மாட்ட்டை
وجه تمایز مهم دیگر عفو این است که تاکید می شود رعایت جزئیات حقوق شهروندی در مراحل مختلف قضایی از تعقیب قضایی تا صدور حکم، در نوع خود منحصر به فرد نیست، بلکه قابل مقایسه است. از این رو اولین قانون مربوط به حقوق شهروندی در ایران به عنوان قانونی ذکر شد که تنها از حقوق شهروندی در حوزه قضایی حمایت می کرد.
با توجه به اهمیت این قانون نسبت به مواردی که مستقیماً به حقوق شهروندی مربوط می شد، قانونگذار با تصویب قانون، پنج ماه پس از تصویب قانون نسبت به وضع مقررات حقوق شهروندی اقدام کرد.برنامه توسعه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران.
نکته مهم در قانون برنامه چهارم توسعه این بود که علاوه بر حوزه قضایی، دامنه شمول حقوق شهروندی به سایر حوزه های اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی نیز کشیده شد و مورد حمایت و توجه قرار گرفت.
