کانترپوبلیک در سنت. لویی پاکت هنر عمومی را فشار می دهد

ST. لوئیس – کانترپوبلیک، نمایشگاه هنر عمومی نوآورانه در این شهر که دومین دوره خود را در بهار امسال برگزار می کند، متمایز بودن خود را پرورش می دهد.

اولین تکرار آن، در سال 2019، یک مفهوم فرامحلی بود: یک سه سالانه در مقیاس ویترین، که پروژه‌هایی توسط St. لوئیس و هنرمندان ملی به پارک‌ها، نانوایی‌ها و تاکوریاها در خیابان چروکی، در ضلع جنوبی شهر.

امسال دوباره از یک روش جغرافیایی پیروی می کند. اما ردپای آن بسیار بزرگتر است، با 37 کمیسیون در امتداد یک محور شش مایلی. آنها از به یاد ماندنی تا به سختی وجود دارند.

برخی برای ماندن ساخته شده اند. دیمون دیویس که به خاطر هنرش در اعتراضات فرگوسن در سال 2014 مورد توجه قرار گرفت، ادای احترامی به دره میل کریک، مرکز شلوغ خیابان بلک، ساخته است. لویی که شهر به طور ناگهانی در سال 1959 ویران شد. این یک مجسمه عمومی بزرگ با هشت ستون است که نام و خاطرات ساکنان را در خود جای داده است. آنها در میدان یک استادیوم جدید فوتبال ایستاده‌اند و ستون‌های بیشتری برای مکان‌های دیگر در طول مسیر یک مایلی در نظر گرفته شده است.

در خیابان شمالی که مدت ها نادیده گرفته شده بود. لوئیس، معمار غنائی بریتانیایی دیوید آجایه، مجسمه‌ای از دیوارهای خاکی به هم چسبیده با الگویی که نمادی از قوم آکان غنا را به یاد می‌آورد در محوطه موزه تاریخ سیاه‌پوست گریوت، هدیه‌ای به این نهاد اجتماعی است. و جردن وبر، مجسمه‌ساز زمین‌های احیاکننده از دموین، در حال ساخت یک باغ دائمی آب باران برای اعتماد زمین است.

پروژه های دیگر انتزاعی تر هستند. برای مثال، یک ویدیوی اجرایی توسط ویل رالز، طراح رقص، نقشه‌ای از حال و هوای تقاطع خیابان جفرسون، گذرگاهی که نمایش دنبال می‌کند و بین ایالتی 44 ارائه می‌دهد. از جمله یک کتابخانه و یک مک دونالد. (آنلاین هم هست.)

در یک منطقه صنعتی کنار رودخانه، یک اثر صوتی و تصویری از هنرمند X (قبلاً سانتیاگو X) پس از تاریک شدن هوا بر روی بلوف پخش می شود. این تداعی می‌کند که چگونه سدسازی و کانال‌کشی می‌سی‌سی‌پی ارتباط انسان را با رودخانه قطع کرد. یک جعبه روزنامه در جلوی آژانس فاضلاب شهری، نشریه‌ای از ویرجیل بی/جی تیلور، هنرمند ساکن برلین را در خود جای داده است که نوعی مطالعه فنی-شعری سیستم فاضلاب را آغاز کرده است، همچنین یک ربات چت اینستاگرامی ارائه می‌کند.

در یک ثبت نام مشارکتی تر، هنرمند محلی Simiya Sudduth یک نقاشی دیواری روی جفرسون ایجاد کرده است، اما همچنین در تریلر مسافرتی قدیمی خود که به فضای درمانی تبدیل شده است، از بازدیدکنندگان استقبال می کند. خوان ویلیام چاوز، همچنین مستقر در سنت. لویی باغ زنبور عسل بومی خود را باز کرده است.

برخی از جامعه شناسی شهری اشاره شده از طریق Conterpublic بافته شده است. محور خیابان جفرسون دلخواه نیست. با مرکز شهر در یک طرف و مناطق ثروتمند غربی به سمت دیگر، از هسته شهر عبور می کند. برخی از مناطق دارای نشانه هایی از عدم سرمایه گذاری مزمن، برخی دیگر از اصیل سازی خزنده، و برخی دیگر از پاکسازی وحشیانه “نوسازی شهری” هستند.

این فقط زمینه نمایش نیست: مخاطرات خلاقانه نیز هست. هر پروژه ای به دنبال بازگرداندن تاریخ های پاک شده، حمایت از افراد یا مؤسساتی است که آواره شده اند یا ممکن است آواره شوند، یا کسانی را که در پس از آن زندگی می کنند، تقویت کند. روش های به کار گرفته شده بسیار متنوع هستند. این یک برنامه آزمایشی است که مجموعه هنر عمومی را به جهات مختلف سوق می دهد.

Conterpublic اهداف والایی دارد. عنوان آن – برگرفته از نظریه اجتماعی و فمینیستی – به بخش هایی از مردم اشاره دارد که از روایات و منابع رسمی حذف شده اند. برای هنر عمومی، این به یک چالش تبدیل می شود: واقعاً به چه کسی خدمت می شود؟ در زمانی که شهرها از دوسالانه‌ها و جشنواره‌های دیگر برای معرفی خود به عنوان گرمخانه‌ها و مقاصد خلاقانه استفاده می‌کنند، این نمایش به دنبال تحول در فرم است.

جیمز مک آنالی، مدیر اجرایی و هنری آن، در کاتالوگ می نویسد، هدف این بود که «یک سه سالانه ایجاد کند که با تغییرات نسلی، فرهنگی، اقتصادی و مدنی متحد شود. یک نمایشگاه پس از همه‌گیری، پس از قیام که از ما می‌خواهد، به‌عنوان کارگران و هنرمندان، کارهای بیشتری برای ترمیم دنیای شکسته‌مان انجام دهیم.»

به عبارتی، این یک دستور بلند است. به گفته سازمان دهندگان، بیش از نیمی از بودجه 4.5 میلیون دلاری از طریق دارایی ها یا کمیسیون های محلی “در جامعه باقی می ماند”. اما تعهد به روش هم هست. این نمایش برای شکل دادن به اولویت های خود با ساکنان مشورت های زیادی داشت. به همکاری با فعالان فرهنگی محلی افتخار می کند. این یک موضع صریح برای بازگشت، یا “ازدواج مجدد” سرزمین بومیان ابراز می کند.

مطالعه St. کمی لوئیس، و خطرات فزاینده‌ای که کانترپابلیک اعلام می‌کند تا حدودی منطقی است – این استدلال ضمنی را تقویت می‌کند که این شهر به‌ویژه برای ایجاد یک مدل نمایشگاهی جدید، مسئول و پاسخگو مناسب است.

در توسعه نمایش، “گروه کیوریتوری” – مک آنالی، آلیسون گلن، ریسا پولئو، کاترین سیمون رینولدز، دیا ویج و New Red Order – “قلب شکسته آمریکا”، کتاب 2020 مورخ هاروارد والتر جانسون را مطالعه کردند. St. لوئیس به عنوان کانون سرمایه داری نژادی خشن و گسترش امپریالیستی در کشور. جانسون استدلال می‌کند که نقطه مقابل، سنت رادیکال قوی شهر است، از فعالیت‌های کارگری بین نژادی در قرن نوزدهم تا اعتراضات فرگوسن.

در طول مسیر حرکت کنید، و نمی توان انکار کرد که چگونه قدرت صریح این منظره را شکل داده است. Sugarloaf Mound، در نوک جنوبی نمایش، آخرین تپه بومی باقی مانده در شهری است که زمانی برای آنها شناخته شده بود. (سنت لوئیس بخشی از منطقه بزرگ کاهوکیا، مقر تمدن اصلی پیش از کلمبیا است.) از طریق یک جاده فرعی در سایه بین ایالتی 55 به آن می رسید.

در سال 2009، ملت اوسیج بلندترین بخش تپه را خرید و خانه ای را که روی آن قرار داشت، برداشت. اکنون حصارکشی شده است و بخشی از نمایش نیست، بلکه محور چندین پروژه است. در بالای بزرگراه، بیلبوردهای New Red Order و Anna Tsouhlarakis از رانندگان می خواهند تا نسبت خود را با زمین زیر سوال ببرند. دو مادر و پسر آنیتا و نوکوزی فیلدز، 40 سکوی چوبی با نقش‌های اوسیج را که با روبان‌هایی تزئین شده‌اند، قرار داده‌اند که با یک اثر صوتی همراه است.

پس از نمایش، این پلتفرم‌ها در Osage Nation در اوکلاهاما توزیع می‌شوند – پیوندهای بین سرزمین اجدادی و مکان‌هایی که مردم در آنجا فرستاده شده‌اند را بازنویسی می‌کنند. در مورد تپه، کانترپابلیک متعهد شده است که از تلاش‌های Osage برای خرید بخش‌های باقی‌مانده آن که دو خانه شخصی هنوز روی آن هستند، حمایت کند.

با حرکت به سمت شمال، از محله‌ای رد می‌شوید که در آن خیابان‌هایی که به نام ایالت‌های ایالات متحده نامگذاری شده‌اند، از خیابان‌های نام‌گذاری شده برای کشورهای بومی عبور می‌کنند، شبکه‌ای که خود استعاره‌ای از نظم و تسخیر است. در گوشه‌هایی مانند Cherokee و Tennessee – انجمنی که دنباله اشک‌ها را مطرح می‌کند – Counterpublic «نشانگرهای تاریخ پاک‌شده» را نصب کرده است که این حقایق را بیان می‌کند.

دره میل کریک نیز ناپدید شد، به طوری که دیویس، مجسمه ساز ستون ها، تا همین اواخر نامی از آن نشنیده بود. استفانی جمیسون، هنرمند مقیم نیویورک، این پاک شدن را به شیوه دیگری حل می‌کند: صداگذاری او، همکاری با داستان‌نویسان جکی و پاپا رایت، در چندین گوندولا چرخ و فلک در ایستگاه یونیون بازی می‌کند. اوج گرفتن، نوعی مرثیه را می شنوید: نام ها و مکان های تئاتر سیاه که در تخریب گم شده اند.

ورود به خیابان شمالی خیابان لوئیس، جفرسون از محل پروژه‌های مسکن بدنام پرویت-ایگو می‌گذرد – جایی که بسیاری از ساکنان میل کریک در آنجا فرود آمدند تا اینکه آن ساختمان‌ها نیز در دهه 1970 تخریب شدند. آن سایت امروز خالی است. درست فراتر از آن، یک پردیس اطلاعات جغرافیایی نظامی در دست ساخت است.

رشد آن تاسیسات در لبه خیابان زیبا و امروزی قدیمی سنت. محله لوئیس پلیس ترس از موج دیگری از آوارگی را برانگیخته است. (تقویت‌کنندگان استدلال می‌کنند که این کار به نفع منطقه خواهد بود و به خلق ثروت سیاه‌پوستان کمک می‌کند.) خوشه شمالی Counterpublic در اینجا شامل آثار Adjaye (که در ژوئن افتتاح می‌شود) و مجسمه سیاه و سفید عظیمی از Torkwase Dyson که شبیه یک کشتی است که با یک ساعت آفتابی غول‌پیکر عبور کرده است. وارد شوید و صدایی بر اساس رگتایم اسکات جاپلین، یک St. اختراع لویی

آیا این همه کار می کند؟ جدی بودنش جای بحثی نیست این نمایشگاه عمیقاً فکری است که درجه بالایی از دشواری را برای خود ایجاد کرده است. هدف آن ایجاد جلوه های ملموس در حین حرکت سبک است. تقویت کنشگری مردمی بدون غلبه بر آن؛ الگوبرداری از یک عمل در سطح ملی در حالی که به یک شهر متعهد است.

این کاملاً یک اقدام شورشی نیست. بنیانگذار Counterpublic با McAnally لی بروتون است که با کریسی تیلور، رئیس و مدیر اجرایی Enterprise Holdings و یکی از برجسته ترین خانواده های تجاری شهر ازدواج کرده است. این زوج به طور کلی حامیان اصلی نمایشگاه هستند و پروژه 1 میلیون دلاری Adjaye را تامین مالی کرده اند.

درگیر نیز St. لوئیس سیتی SC، امتیاز لیگ برتر فوتبال که استادیوم آن میزبان اولین مجموعه از ستون های یادبود دیویس است. (بروتون بخشی از گروه مالکیت و معمار اصلی برند آن است.) این ستون ها توسط گریت ریورز گرین وی، یک آژانس دولتی که امکانات رفاهی را در سه شهرستان توسعه می دهد، سفارش داده شده است.

نکته اینجاست که کانترپوبلیک، علیرغم تمام آرزوهای رادیکال خود، همچنان در نوع معماری بشردوستانه دولتی-خصوصی-خصوصی برای دوسالانه ها و هنر عمومی در ایالات متحده است. منصفانه است که تعجب کنیم که آیا علایق کیوریتوری، سیاسی و تامین مالی در نسخه های بعدی همسو خواهند بود.

در حال حاضر، نمایشگاه به ویژه هنگامی که لمس آن سبک باشد، تأثیرگذار است. سه مجسمه از متیو آنجلو هریسون، هنرمند دیترویت را ببینید، که برای مدت زمان نمایش در موزه تاریخ آفریقایی آمریکایی جورج بی واشون نصب شده است – یکی دیگر از گنجینه های جامعه، در عمارت سابق و خانه تشییع جنازه.

ساخته شده با پوشش مجسمه های آفریقایی در رزین پلی اورتان به جلوه های بصری قانع کننده، آثار قابل توجه است. اما حتی بیشتر از آن مجموعه وسیع موزه از خیابان سیاه است. یادگاری های لویی که توسط مالک آن، کالوین رایلی جمع آوری شده است. اینکه آثار هریسون از این گنجینه منحرف نمی شود، بخشی از موفقیت آنهاست.

در دوست‌داشتنی‌ترین پروژه، مندی و کیت اوبادیک، هنرمندان صدا در نیوجرسی، با St. Mvstermind تهیه کننده لوئیس و باشگاه های ماشین محلی برای برگزاری رژه در آخر هفته افتتاحیه. دو دوجین جیپ که با پرچم‌های رنگارنگ تزئین شده بودند، دسته‌ای را روی حلقه‌های بلند در ضلع شمالی رهبری می‌کردند، استریوهایی که یک تصنیف اصلی را پخش می‌کردند که توسط 10 تهیه‌کننده محلی بازسازی شده بود.

لحظه ای بود که این نمایشگاه جاه طلبانه کنترل را به نگهبانان فرهنگ محلی که به ندرت در دوسالانه ها یا موزه ها یافت می شد واگذار کرد. از نظر نیت نیز زودگذر بود. به گفته هنرمندان، هدف این بود که محله را عاشقانه بپیچانند. هدف هنر عمومی اغلب ماندگاری یا تأثیرگذاری است. واقعی ترین ردی که با ورود جیپ به داخل آن احساس شد، حال و هوا است.