اتحادیه راه آهن باری کلیدی معامله را رد می کند، خطر اعتصاب را افزایش می دهد

اتحادیه آنها روز دوشنبه گفت که اعضای اتحادیه ای که عمدتا نماینده شرکت های راه آهن حمل و نقل است، با اختلاف اندکی به یک قرارداد کار آزمایشی رای منفی داده اند.

اگر دو طرف نتوانند تا اوایل دسامبر به توافق آزمایشی دیگری برسند، کارگران راه‌آهن ممکن است دست به اعتصاب بزنند – نتیجه‌ای که مقامات صنعت تخمین زده‌اند که می‌تواند بیش از ۲ میلیارد دلار در روز به اقتصاد ضرر برساند.

تقریباً 51 درصد از اعضای رای دهنده اتحادیه، بخش حمل و نقل SMART، این توافق را رد کردند. اعضای دومین اتحادیه بزرگ، اخوان مهندسان و مربیان لوکوموتیو، که عمدتاً نماینده مهندسان است، با 53.5 درصد موافق، به تصویب این توافق رای دادند.

جرمی فرگوسن، رئیس SMART-TD، در بیانیه ای گفت: “اعضای SMART-TD با رای خود صحبت کردند، اکنون به میز چانه زنی برای اعضای صنایع دستی ما بازگشته است.” همه اینها از طریق مذاکره و بدون اعتصاب قابل حل است. حل و فصل به نفع کارگران، راه‌آهن‌ها، کشتی‌رانان و مردم آمریکا خواهد بود.»

ایان جفریز، مدیر اجرایی انجمن راه‌آهن‌های آمریکا، که نماینده شرکت‌های حمل‌ونقل بزرگ است، در بیانیه‌ای گفت که «راه‌آهن‌ها آماده دستیابی به معاملات جدید هستند» اما «با نزدیک شدن سریع به ضرب‌الاجل‌ها، پنجره همچنان محدود می‌شود».

اعتصاب می تواند منجر به اختلالات اقتصادی قابل توجهی شود. داده‌های فدرال نشان می‌دهد که راه‌آهن‌ها حدود 28 درصد از محموله‌های ایالات متحده را قبل از همه‌گیری، از جمله کالاهای صنعتی کلیدی مانند زغال‌سنگ، الوار، سنگ معدن و مواد شیمیایی حمل می‌کردند که آن‌ها را پس از حمل‌ونقل باری که حدود 40 درصد است، به دومین روش بزرگ حمل‌ونقل تبدیل می‌کرد. حامل های ریلی باری نیز در جابجایی خودروها و اجزای آنها اهمیت دارند.

انجمن های حمل و نقل آمریکا، یک گروه صنعتی، در ماه سپتامبر نوشت که اگر ریل های باری کشور تعطیل شوند، این کشور هر روز به بیش از 460000 کامیون دیگر در مسافت های طولانی نیاز دارد. این گروه گفت که چنین تغییر بزرگی به سمت حمل و نقل حمل و نقل غیرممکن خواهد بود زیرا این صنعت فاقد تجهیزات کافی و با کمبود ده ها هزار راننده است.

این گروه نوشت: «به این ترتیب، هر گونه اختلال در خدمات ریلی، ویرانی در زنجیره تأمین ایجاد می‌کند و فشارهای تورمی را در سراسر جهان افزایش می‌دهد».

پیشنهادی که اعضای اتحادیه رد کردند و در سپتامبر با کمک دولت بایدن به دست آمد، بیش از 100000 عضو از دوازده اتحادیه صنعت ریلی را تحت پوشش قرار داد و دستمزدها را طی پنج سالی که در سال 2020 شروع شد، یعنی زمانی که آخرین قرارداد منقضی شد، نزدیک به 25 درصد افزایش می‌داد. .

اما کارگران راه آهن گفته اند که مهمترین نگرانی آنها برنامه های طاقت فرسا و غیرقابل پیش بینی است که بر زندگی شخصی و سلامت آنها تأثیر می گذارد. بسیاری شکایت کرده‌اند که زمان طولانی در جاده‌ها و طولانی‌مدت کار در نوبت کاری، مراجعه به پزشک را برای بیماری یا جراحت، یا حضور در نقاط عطف خانوادگی مانند روز تولد کودک دشوار می‌کند.

شرکت‌های حمل‌ونقل ریلی می‌گویند که کارکنان عموماً می‌توانند با گرفتن مرخصی با حقوق به این نیازها رسیدگی کنند. کارگران می گویند که کارفرمایان آنها گزینه های خود را برای گرفتن مرخصی با حقوق در عمل محدود می کنند – برای مثال، با محدود کردن پنجره هایی که می توانند در آن مرخصی بگیرند یا یک روز شخصی درخواستی را رد کنند.

قرارداد آزمایشی به کارگران این امکان را می داد که تا سه بار در سال برای یک قرار ملاقات معمول پزشکی بدون خطر اقدامات انضباطی از زمین خارج شوند، اما بسیاری از کارگران گفتند که این امتیاز کافی نیست و به موضوع عمیق‌تر نگرانی‌های آنها توجه نمی‌کند: یک تجارت. مدلی که به دنبال به حداقل رساندن هزینه های نیروی کار است و منجر به کم کاری مزمن می شود.

هیئت حمل‌ونقل سطحی، یک آژانس فدرال که راه‌آهن باری را تنظیم می‌کند، تخمین زده است که شرکت‌های حمل‌ونقل بزرگ امسال 30 درصد کمتر از شش سال پیش کارگران استخدام کرده‌اند.

قبل از اینکه اتحادیه هادی ها به این توافق رای منفی دهند، سه اتحادیه کوچکتر که این توافقنامه پوشش می داد به آن رای منفی دادند. این به خودی خود می‌توانست به اعتصاب سراسری منجر شود، زیرا بعید است کارگران راه‌آهن از خطوط اعتراض اتحادیه‌های دیگر عبور کنند.

رهبران و مهندسان بدبین اشاره کرده اند که توافق آزمایشی می تواند مشکلات کارکنان را بدتر کند و با اجازه دادن به شرکت های حمل و نقل برای اعمال تغییر کارکنانی که مدت ها به دنبال آن بوده اند، برنامه های آنها را حتی کمتر قابل پیش بینی کند.

بر اساس سیستم فعلی، هادی ها و مهندسان پس از تکمیل یک سفر به انتهای لیست خدمه در دسترس سقوط می کنند، سپس به تدریج به سمت بالا حرکت می کنند و در این مرحله دوباره به بیرون فرستاده می شوند.

اگر یک همکار بیمار تماس بگیرد، کارگری از گروهی که به عنوان تخته اضافی شناخته می‌شود را می‌توان جایگزین کرد تا دیگر رهبران و مهندسان سریع‌تر در لیست بالا نروند و بتوانند تا حدودی پیش‌بینی‌پذیری را در برنامه خود حفظ کنند.

کارگران می گویند که کاهش هزینه های اضافی در سال های اخیر این قابلیت پیش بینی را از بین برده است. توافق آزمایشی این امکان را برای شرکت‌های حمل‌ونقل ایجاد کرد که به اصطلاح استخرهای خود حمایتی را ایجاد کنند که استفاده از کارگران جایگزین را حذف می‌کند، اگرچه به نظر می‌رسد که به اتحادیه‌ها اجازه می‌دهد که آیا این کار را انجام دهند یا نه.

مایکل پل لیندسی، یکی از اعضای اتحادیه مهندسین ساکن آیداهو، با اشاره به دلایل مخالفت بسیاری از کارگران با این معامله گفت: «استخرهای خود محافظ واقعاً بسیار بزرگ است.

مارتین جی والش، وزیر کار، که در ماه سپتامبر به میانجی‌گری توافقی که اتحادیه‌ها به آن رأی منفی دادند کمک کرد، در مصاحبه‌ای با CNN در این ماه گفت که اگر دو طرف نتوانند اختلافات خود را حل کنند، کنگره باید برای جلوگیری از اعتصاب مداخله کند. از مصاحبه مشخص نبود که آیا او اصرار به مداخله داشت یا صرفاً قصد داشت گزینه های احتمالی را طبق قانون مطرح کند.

مشارکت کنگره می تواند اشکال مختلفی داشته باشد. کنگره می تواند دوره موسوم به سرد شدن را که در آن دو طرف بدون اعتصاب مذاکره می کنند تمدید کند یا دو طرف را ملزم به ورود به داوری کند.

همچنین می‌تواند قانونی را تصویب کند که پیشنهادی را که در تابستان توسط هیئت اضطراری ریاست‌جمهوری صادر شده بود، تصویب کند، که مفاد آن نسبت به توافقی که اخیراً به آن رأی منفی داده شد، سخاوتمندانه‌تر بود، یا خود موافقت‌نامه اخیر را الزامی کند.

آقای. لیندزی گفت آقای اظهارات والش خشم همکارانش را برانگیخت، آنها معتقد بودند که اگر صنعت امتیازات کافی ندهد باید به آنها اجازه اعتصاب داده شود. او گفت که بسیاری از کارگران مشکوک بودند که دولت به جای رسیدگی به نگرانی های آنها، در درجه اول به فکر جلوگیری از بروز اختلافات کارگری قبل از انتخابات میان دوره ای این ماه بوده است.

آقای “مردم احساس می کنند کاملا فروخته شده اند.” لیندزی گفت: “اکنون که بعد از انتخابات است، هیچ پاسخگویی وجود نخواهد داشت.”