لیلیاس وایت الهه خود را برای «هدستون» پیدا کرد

“امروز نمی توانم کاری انجام دهم!” لیلیاس وایت در حالی که صبح روز سه شنبه اخیر از آسانسور بیرون لباس فروشی Tricorne در طبقه ششم یک ساختمان اداری در میدتاون منهتن بیرون آمد، تا حدودی متزلزل گفت. صورت او پشت عینک آفتابی سفید و ماسکی با طرح ستاره ای سبز و دریایی پنهان شده بود.

مایکل کراس، طراح لباس موزیکال برادوی «هدستون» به او اطمینان داد: «تنها کاری که باید انجام دهید این است که بایستید».

وایت، 71 ساله، برای دومین لباس خود به عنوان راوی بعدی «هدستون» اینجا بود، نقشی که او از روز سه شنبه هشت بار در هفته اجرا خواهد کرد. یک بازیگر کهنه کار صحنه که در سال 1997 برای بازی در نقش یک فاحشه میانسال در موزیکال Cy Coleman “The Life” برنده جایزه تونی شد، او اولین زنی خواهد بود که نقش شخصیت هرمس را بازی می کند که اکنون میسوس هرمس نامیده می شود.

او گفت: “من مشتاقانه منتظر هستم تا کاری را که به صورت آوازی انجام می دهم انجام دهم.” “و من احتمالاً یادداشت هایی در مورد مهار آن خواهم گرفت، اما” – او پوزخند زد – “من می خواهم آنچه را که برای آن آمده اند به مردم بدهم.”

کراس و کاترین مارشال، صاحب Tricorne، او را به داخل راهرو بردند، از کنار قفسه‌های لباس برای نمایش موزیکال برادوی “Wicked” و سریال HBO “عصر طلایی” به اتاقی که با نیم دایره ای از آینه پوشانده شده بود.

اولین کار، کفش‌ها بود: وایت، که تقریباً تمام نمایش دو ساعت و نیم روی صحنه است، یک درخواست خاص برای کفش‌های پاشنه‌دار خود گذاشته بود. آنها نباید بیشتر از دو اینچ باشند، تا پاهای او درد نکند.

او به کراس گفت: «دیشب یک پدیکور کردم.

سپس نوبت به فاش شدن بزرگ رسید: کت و شلوار. کراس به داخل سالن رفت تا بتواند عوض شود.

کراس گفت که ظاهر اصلی هرمس، که به عنوان یک ولگرد تصور می شد، یک کت و شلوار ژولیده قهوه ای و چکمه های گلی بود. اما آندره دی شیلدز که در سال 2019 جایزه تونی را به خاطر ابداع این نقش در برادوی برنده شد، به شکلی مناسب، پرسید: چرا چروک شده است؟

همین امر منجر به کت و شلوار نقره‌ای رنگارنگ نمادین De Shields شد که با کت‌های زنگوله‌ای به سبک دهه 1970 طراحی شده بود.

کراس در حالی که بازوهایش را دراز کرد گفت: «اما برای لیلیاس، او عشق و شادی بزرگی دارد که اتاق را پر کرده است. او برای تطابق با آن به چیزی گسترده نیاز دارد.»

سفید به یک کت شلوار نقره ای ساخته شده از همان پشم انگلیسی لباس دی شیلدز تبدیل شده بود، که روی آن یک کت تاب دار یقه دار و به سبک دهه 1950 – جلو کوتاه تر و در پشت بلندتر – که چین های گسترده آن روی شلوار خاکستری و پاشنه کم قرار گرفته بود. چکمه های مشکی که بعداً نقره ای می شوند.

و او یک سورپرایز آماده کرده بود: پس از بررسی دقیق یقه V کت، که با یک دکمه بسته می‌شد، آن را باز کرد تا یک جلیقه سیاه و نقره‌ای درخشان نمایان شود.

او آواز می‌خواند: «احساس می‌کنم زیبا هستم».

بعد صورتش جدی شد.

او آواز خواند: “این یک قبرستان است” – خطی از شماره افتتاحیه نمایش، “جاده به جهنم” – پاهایش را بالا آورد و در حالی که در آینه های دو طرف نگاه می کرد پاهایش را کوبید. بیل زدن را تقلید کرد. خمیده. صاف شد. پرتو شد. او و کراس توافق کردند: کت و شلوار به خوبی تناسب داشت.

ساعت 11 صبح نزدیک بود، زمان شروع به تمرین، بنابراین وایت دوباره لباس‌هایش را عوض کرد – یک تاپ سرمه‌ای و سفید با لبه‌های خام از Kutula by Africana، یک فروشگاه لباس آفریقایی در لس‌آنجلس، که به رنگ طلایی و آبی آویزان شده بود. گوشواره ظروف نقره، قسم به بلوجین هر یک گوه های پولکی سفید. (او گفت: “آنها تکیه گاه قوس خوبی دارند.” او به سمت یک SUV منتظر رفت که 10 بلوک او را به تئاتر والتر کر می برد، جایی که او در سومین هفته تمرین خود برای نمایش موزیکال بود.

در حین رانندگی، وایت که روی صندلی عقب نشسته بود با یک لیوان قهوه و هنوز آهنگ «جاده به جهنم» را زمزمه می‌کرد، نحوه مشارکتش را برای اولین بار در نمایشی که هفت یا هشت بار دیده بود به اشتراک گذاشت: بحث در مورد جدایی دی شیلدز با دوستی که به او پیشنهاد کرد برای این نقش خوب است. وایت فوراً با هر نماینده تماس گرفت.

وایت، که اخیراً به نقش مامان مورتون زن زندانی در تولید طولانی‌مدت برادوی «شیکاگو»، شخصیتی که برای اولین بار در سال 2006 آن را به عنوان صدای من بازی کرد، گفت: «من می‌گفتم چرا که نه؟» او می‌تواند از عهده آن برآید.» او با اشاره به دامنه آوازی هرمس، که نت‌های پایین‌تر از آن چیزی است که معمولاً روی صحنه می‌خواند، گفت.

ریچل چاوکین، کارگردان «هدستون» از این ایده به وجد آمده بود.

چاوکین اخیراً در یک مصاحبه تلفنی گفت: ما مدت هاست می دانیم که جنسیت هرمس به هیچ وجه به داستان مربوط نیست.

چاوکین گفت که تیم سازنده گفتگوهایی در مورد انتخاب بازیگران فراگیر در برادوی، وست اند و تولیدات تور داشته اند. یک بازیگر غیر دودویی، ییل “یا یاا” رایش، در حال حاضر در حال مطالعه نقش اوریدیک و سرنوشت در برادوی است. چاوکین گفت: «ضمیر اوریدیک او است، اما این لزوما نباید بازیگرانی را که ما در نظر می گیریم محدود کند.»

وایت به نمونه‌های اخیر دیگری از انتخاب بازیگران متقابل جنسیتی اشاره کرد که در صحنه‌های نیویورک لحظاتی را سپری می‌کنند: دانایی گوریرا در نقش اصلی در تولید تئاتر عمومی «ریچارد سوم» در سنترال پارک. پرسفون اصلی در «هدستون»، امبر گری، که در بهار تولید را ترک کرد تا در «مکبث» در برادوی نقش بانکو را بازی کند. بازیگران کاملاً زن، غیر دودویی و تراجنسیتی در احیای موزیکال “1776” در برادوی آینده.

صرف نظر از این، پیروی از دی شیلدز، که پس از سه سال این نقش را در ماه مه ترک کرد تا برای احیای فیلم «مرگ فروشنده» در برادوی در پاییز امسال آماده شود، کار بزرگی است. اما وایت، که منتقد موسیقی نیویورک تایمز، استفان هولدن، نوشته است که «هنر یک مادر کلاسیک بلوز را با مهارت یک ستاره برادوی ترکیب می‌کند»، گفت که نمی‌خواهد هرمس او De Shields 2.0 باشد.

وایت، خونگرم و باشخصیت در حالی که برای روی صحنه رفتن آماده می شد، گفت: “او در بخش هایی از نمایش نرم تر و در برخی از هرمس مرد سخت تر خواهد بود.” من یک مادر و یک مادربزرگ هستم و به اورفئوس به عنوان مسئول خود نگاه می کنم. من به او بسیار افتخار می‌کنم و از او محافظت می‌کنم، بنابراین وقتی می‌بینم هادس همان کاری را انجام می‌دهد که هادس انجام می‌دهد -» او ادامه داد. “من هنوز نمی دانم، او ممکن است خشن تر باشد. او ممکن است بیش از حد محافظ باشد.»

او گفت که یکی دیگر از پیوندهای شخصی دیگر این بود که هرمس را می توان به عنوان یک سازمان دهنده کارگری در نمایش موزیکال در نظر گرفت – نقش مشترک وایت، که یکی از اعضای مؤسس گروه غیرانتفاعی Black Theater United است، ائتلافی از هنرمندان تئاتر سیاه که برای مبارزه تلاش می کنند. نژادپرستی در جامعه تئاتر

چاوکین گفت: “یادداشت اولیه ای که به او داده ام این است که به خاطر بسپارد که هرمس نه تنها میزبان اصلی، بلکه ستون فقرات سیاسی نیز است.” اکنون، با هرمس زن، داستانی غنی و ناگفته از نقش زنان در جنبش‌های کارگری است.»

به زودی، زمان آن فرا رسید که وایت برای اجرای بعد از ظهر به روی صحنه برود، در حالی که افراد کم‌آموز و ایستاده‌ها نقش‌های دیگر را بازی می‌کنند. وایت جایگاه آشنای دی شیلدز را در سمت راست صحنه گرفت.

او گفت که این نقش از نظر آوازی خیلی چالش برانگیز نبود. او گفت: “این به یاد آوردن چیزی نیست که من می گویم، بلکه به یاد آوردن جایی است که آن را می گویم.” جاهای زیادی وجود دارد که شروع می شود، “اورفیوس پسر فقیری بود” یا “اوریدیس یک دختر جوان گرسنه بود.” بنابراین باید به خاطر داشته باشم که هر کدام در کجای داستان می روند.”

اما به محض اینکه شان مایز، دستیار مدیر موسیقی «هدستون» جای او را پشت پیانو گرفت، همه اعتماد به نفس داشتند. او در حالی که صحنه را روی صحنه بررسی می کرد، صاف تر ایستاد، با چشمانی گشاد شده.

“آخه؟” او با ادای احترام به جمله ابتدایی مشخصه دی شیلدز از بازیگران دیگر پرسید.

“آخه!” آنها گفتند.

“آخه؟” او از معدود ناظران حاضر در جلسه پرسید.

آنها پاسخ دادند: «اوه.

او با تقلید از قطار به شماره افتتاحیه نمایش “جاده به جهنم” رفت – “چوگا، چوگا، چوگا، چوگا، چوگا، چوگا، چوگا، چوگا”، با تقلید از قطار – هر چند برای مدت کوتاهی مجبور شد پس از فراموش کردن زمزمه های آغازین دوباره شروع به کار کند. .

او آواز می‌خواند: «روزی روزگاری یک خط راه‌آهن بود.

بازیگران دیگر با صدای بلند گفتند: «ممم».

او سرنوشت، پرسفون، هادس را معرفی کرد.

“خدای دیگری هم داریم؟” او پرسید. “اوه درسته، تقریبا فراموش کردم. …”

او با لبخندی چشمک زن گفت: “خانم هرمس.” “منم!”